Ե՜կ, արբենա՜նք, արշալույսն է վարդաբուրում,
քարին զարկենք եւ մոռանանք պատի՜վ, անո՜ւն,
մեզնից վանենք տառապամիտ կյանքն անիմաստ,
եւ ըմբոշխնենո սեւ վարսերի հրաշքն անհուն:
* * *
Գինետանը հարցում արի ես մի ծերից.
«Ի՞նչ լուր,- ասի,- այս աշխարհից մեկնողներից…»:
«Խմիր» – ասաց,- մեզ պես քանիսն են գնացել,
Եվ նրանցից դեռ չի դարձել ոչ ոք նորից:
* * *
Հավեժության գաղտնիքը մութ ոչ դու գիտես և ոչ էլ` ես,
Ոչ դու կարող ես վերծանել գրերն այս մութ, և ոչ էլ` ես.
Իրականը` քողի ետև եղած զրույցն է միայն,-
Երբ քողն ընկնի` էլ չենք լինի այս աշխարհում ոչ դու, ոչ` ես:
* * *
Տիկնիկ ենք մենք, ճակատագիրը` դերասա’ն,
Պատկե’ր չէ սա, այլ` հավաստի՜ և իրակա’ն,-
Մի քանի օր կխաղա՜նք այս բեմ – աշխարհում,
Մինչ մեզ նորից նետեն սնդո’ւկն անէության
Ինչ ժամանակ վիշտը սրտիդ տիրանա
Կամ վիճակիդ հոգսը վզիդ ծանրանա,
Ուրիշների սրտի հալը հարցրա,
Որ քո հոգուց ամեն մի ցավ վերանա:
Գինուս կուժը դու կոտրեցիր, աստվա՜ծ իմ.
Բախտիս դուռը դու փակեցիր, աստվա՜ծ իմ,
Իմ ալ գինին դու թափեցիր, աստվավծ իմ.
Ե’ս եմ խմում` դո՞ւ հարբեցիր, աստվա՜ծ իմ:
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր Անահիտ Մելքոնյան 