Երեքշաբթի
Անտառի միջով քայլելը զբոսանքի իմ ամենասիրելի մասն է: Իմ շունը`Բենջին այն նույնպես սիրում է: Ես Գրեսն եմ: Ես իմ ծնողների հետ ապրում եմ ագարակում և դասերից հետո Բենջիին տանում եմ զբոսանքի: Մինչ Բենջին խաղում է ես կանգնել և նկարում եմ թիթեռներին: Ես մտածում եմ այն տեղադրել Ֆեյսբուկ, բայց հանկարծ ես լսում եմ Բենջիի հաչոցը: Նա ցատկոտում և վազվզում է ինչ-որ մի տղայի շուրջ: Խեղջ տղան անհանգստանում է:
-Բենջի կանգնիր,արիր այստեղ,-կանչեցի և գնդակը նետեցի նրան: Ես պատրաստվում եմ ներողություն խնդրել տղայից, բայց նա գնացել էր:
Չորեքշաբթի
Այսօր ցուրտ է այնպես որ ես և Բենջին արագ ենք քայլում: Հենց որ մենք մտնում ենք անտառ սկսվում է անձրև գալ և ես վազում եմ: Հանկարծ ես ընկնում եմ իմ մեջքի վրա:
-Օ ,ցավում է:
Հետո այնտեղ հայտնվում է ինչ-որ մեկը և ինչ-որ մի ձայն հարցնում է.
-Լավ ես
Ես նայում եմ վերև և տեսնում երեկվա տղային:
-Ես լավ եմ,-ասում եմ ես և տղան օգնում է ինձ բարձրանալ:
-Ես քեզ չեմ տեսել դպրոցում: Դու մոտ ես ապրում,-հարցնում եմ ես:
-Ոչ ես Մանչեստրից եմ,-ասում է նա,-կներես ես պետք է գնամ: Կարող ես քայլել? Օգնության կարիք ունես:
-Ոչ ես լավ եմ շնորհակալություն,-ասում եմ ես և տղան քայլելով հեռանում է:
-Ես Գրեսն եմ,-գոռում եմ ես,-ինչ է քո անունը,-բայց նա արդեն գնացել էր:
Տանը մայրիկը լուրերն է դիտում:
-Բարև Գրես,դու գիտես այս տղայի մասին? Մարկի,-հարցնում է նա:
-Ոչ, ինչ տղա,-ասում եմ ես:
-Մի տղայի ով Մանչեստրից է: Նա փախել է տանից: Նայիր, սա նրա հայրն է:
Հեռուստացույցով մի մարդու են ցույց տալիս ով նստած է ոստիկանի հետ: Նա լացում է, քանի որ ոստիկանը օգնություն է խնդրում մարդկանցից: Հետո նրանք կորած տղայի նկարն են ցույց տալիս: Դա անտառի տղան է: Նա Մարկն է: Արժե ինչ-որ բան ասել:
-Խեղջ մարդ,-ասում է մայրիկը,-հուսով եմ նրանք շուտով կգտնեն իրենց որդուն:
Ոչ ես չպետք է որևէ բան ասեմ: Եթե ես ասեմ մայրիկին ոստիկանությունը կգա և կգտնի Մարկին: Իսկ ինչ կլինի եթե նա տանից փախել է լավ մտադրությամբ: Ես առաջինը պետք է նրա հետ խոսեմ:
Հինգշաբթի
Ես չեմ կարողանում գտնել Մարկին այնպես որ ես բղավում եմ,-Մարկ որտեղ ես?
Ոչ-մի պատասխան:
-Մարկ,-կրկին բղավում եմ ես,-ես գիտեմ քո մասին:
Րոպե հետո նա հայտնվում է:
-Ինչ գիտես: Ինչպես ես իմացել իմ անունը:
-Հայրիկիդ հեռուստատեսությամբ են ցուցադրել: Ոստիկանությունը քեզ է փնտրում:
Նա ապշում է,-դու ասել ես ինչ-որ բան: Դու պատմել ես նրանց:
-Ոչ,-ասում ես,-ես ուզում էի սկզբից խոսել քեզ հետ: Ինչ է պատահել: Ինչու ես փախել տանից:
-Ես վիճել եմ հայրիկիս հետ շատ լավ:
-Ինչի համար,-հարցնում եմ ես:
Մարկը ցույց է տալիս թեքված ծառի կողմը և մենք նստում ենք:
-Իմ մայրիկը մահացել է չորս տարի առաջ: Շատ դժվար ժամանակներ էին իմ և հայրիկիս համար: Նա երկար ժամանակ տխուր էր: Հետո նա հանդիպեց ինչ-որ մեկին: Նրա անունը Մել է:
-Օհ,դու չես սիրում նրան,-հարցնում եմ ես:
-Ոչ այդքան էլ չէ: Նա վատ մարդ չէ,բայց մենք չենք կարողանում շփվել միմյանց հետ: Նա սիրում է միայն իմ հորը և չի հետաքրքրվում ինձանով:
-Իսկ հայրիկիդ մասին: Խոսել ես նրա հետ:
-Նա ինձ խնդրում է ջանալ, բայց ես չեմ կարող: Այն գիշեր,երբ ես փախչեցի տանից նա ասաց,որ մենք գնում ենք Լոնդոն: Գիտես Մելը Լոնդոնից է: Հետո նա ասաց,որ նա և Մելը պատրաստվում են ամուսնանալ և երեխա ունենալ: Մենք երկուսսել բարկացանք և ես ասացի նրան,որ չեմ ցանկանում գնալ Լոնդոն: Ես վերցրեցի իմ վրանը և կեսգիշերին դուրս եկա տանից:
-Բայց ինչ ես անելու: Դու չես կարող այստեղ ապրել,-ասում եմ նրան:
-Ես գիտեմ,բայց իմ պապիկը և ընկերները Մանչեստրում են, ես չեմ ուզում գնալ Լոնդոն:
-Դու կսիրես Լոնդոնը,-ասում եմ ես:
-Նույնը հայրիկս է ասում:
Ես ցավում եմ Մարկի համար, բայց ես մտածում եմ նրա հայրիկի մասին ով լաց է լինում և նրա համար նույնպես ցավում:
-Ինչ ես անելու,-հարցնում եմ ես:
-Ես չգիտեմ: Ինձ ժամանակ է պետք մտածելու համար:
Ուրբաթ
Մարկն անտառում ինձ է սպասում: Ես մի քանի նորություն ունեմ:
-Այս առավոտ ոստիկանությունը ագարակ էր եկել: Նրանք վաղը հետախուզելու են անտառը:
Մարկը տխրում է.
-Ես այսպես չէի ուզում: Հայրիկը լացում է իսկ ոստիկանությունը ինձ է փնտրում: Ես չգիտեմ ինչ անել:
-Ես մի միտք ունեմ: Ինչու դու չես մնում Մանչեստրում քո պապիկի հետ: Թող քո հայրիկը և Մելը գնան Լոնդոն, իսկ դու կայցելես նրանց արձակուրդներին:
Մարկը սկզբում չպատասխանեց, հետո նայեց ինձ և ժպտաց:
-Կարող եմ վերցնել քո հեռախոսը,-հարցնում է նա,-ես պետք է հայրիկիս զանգեմ:
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր Անահիտ Մելքոնյան 